Wszystko zależy tylko od nas. Od naszej odpowiedzialności i w związku z tym podejścia do kwestii "wilczarz i dziecko". (*)

Co musimy rozważyć PRZED wprowadzeniem szczenięcia do domu, w którym mamy już dzieci?

 Dwa najważniejsze pytania to:

1. Czy mamy wystarczająco dużo czasu na wychowanie kolejnego "dziecka"? Czy uda nam się podołać kolejnym obowiązkom?

Nie da się ukryć, że często na filmach jest pokazywany sielski obrazek - małe urocze dziecko i nie mniej uroczy, mały szczeniaczek wspólnie bawiący się na tarasie apartamentu,a wszystko to nie okraszone nawet jednym dodatkowym obowiązkiem i minutą wspólnej pracy...

Nie da się również ukryć, że wygląda to wspaniale i nic tylko zachęca człowieka do kupna szczeniaczka, aby nasze dziecko miało czworonożnego towarzysza zabaw...

Jednak pamiętajmy, że na filmach jest FIKCJA !

Wiele osób popełnia ten błąd, że skuszone taką wizją kupuje szczeniaczka do malutkiego dziecka ... po czasie go oddaje, bo sobie nie radzi.

Nie mówię, że się nie da osiągnąć tak sielskiego obrazku u siebie, bo i owszem - uda się, jednak musimy w to włożyć PRACĘ, PRACĘ i jeszcze raz PRACĘ, i to nie tylko naszą, a całej rodziny - nie wykluczając dziecka.

2. Czy nasze dziecko jest wystarczająco duże, aby potrafiło nauczyć się jak traktować żywe stworzenie?

Jeśli jest na to za małe - warto się wstrzymać z zakupem szczeniaka, aż do czasu, gdy wystarczająco podrośnie, aby pojęło kilka zasad, jak ma traktować psiego towarzysza.

O czym przede wszystkim musimy pamiętać już PO wprowadzeniu szczenięcia do domu?

1. Wilczarz to nie zabawka dla dziecka!

Relacje dziecka i wilczarza muszą być oparte na wzajemnym zaufaniu i sympatii.

Nie możemy pozwalać na traktowanie przez dziecko wilczarza jak zabawki (wtykanie palców bądź gumiżelków do nosa czy oczu, ciągnięcia za ogon i inne części ciała itp. ) i na odwrót (podgryzanie dziecka przez szczeniaka itp. ), gdyż relacje wówczas NIGDY nie ułożą się prawidłowo.

Wilczarz, nawet dorosły !,  nigdy nie może być pozostawiony bez opieki przy małym dziecku!

Wilczarz to pies o ogromnej masie i możliwościach.

Zostawianie sam na sam małego dziecka i wilczarza to prokurowanie tragedii, nie z winy samego wilczarza lub dziecka lecz naszego braku wyobraźni.

Wilczarz zazwyczaj jest obdarzony znacznym instynktem opiekuńczym i może zareagować w sposób, który uzna za odpowiedni dla siebie, lecz niekoniecznie dla dziecka.

Wilczarz będzie postępował zgodnie z psimi,a nie ludzkimi regułami, co nakłada na nas pamiętanie o tej różnicy.

2. Wilczarz NIGDY nie może być wyprowadzany na spacer przez dziecko!

Wilczarz może być doskonałym przyjacielem dziecka, ale małe szanse, aby dziecku udało się odpowiednio zareagować w przypadku jakiegoś zagrożenia.

Zdecydowanie bardziej prawdopodobny jest wariant, że wilczarz przejmie pałeczkę, a wówczas... hulaj dusza, piekła nie ma. Dziecko go nie powstrzyma!

Wilczarz nigdy nie może wychodzić na spacery wyprowadzany TYLKO przez dziecko!

Pod naszym nadzorem i owszem - rodzinne spacery, to bardzo przyjemna forma wspólnego spędzania czasu.

Przy zachowaniu naszego zdrowego rozsądku dziecko i wilczarz irlandzki będą zapewne doskonałym tandemem - związanych więzią, która sprawi, że jedno za drugim skoczy w ogień.

Kwestia druga, czyli mamy już wilczarza, a dopiero teraz ma się pojawić dziecko jest łatwiejsza, bowiem o ile nasz pupil jest dobrze wychowany i zrównoważony psychicznie bez problemu zaakceptuje nowego członka rodziny, jednak nigdy nie możemy pozwolić, aby czuł się odstawiony w kąt, bowiem może zacząć traktować dziecko jak rywala.

Całe zagadnienie wilczarz i dziecko można podsumować jednym pytaniem :

 Czy jest rada uniwersalna na dobre, jeśli nie wręcz doskonałe kontakty pomiędzy dzieckiem, a wilczarzem irlandzkim? Owszem - NASZ ROZSĄDEK.

((*) powyższy artykuł dotyczy TYLKO wilczarzy ze wzorcową psychiką)