Greynest: quality not quantity

Wilczarze są naszą pasją, są radością dla oczu i balsamem dla duszy.

Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption
Image Caption

Epilepsja u wilczarzy

Do lat 70-tych XX wieku epilepsja u wilczarzy była skrywanym tematem.

W ciągu ostatnich 15 lat hodowcy  i właściciele odnotowują  wzrastającą ilość przypadków epilepsji u wilczarzy. Analizowano dane i rodowody  chorych wilczarzy i stwierdza się u 18% epilepsję idiopatyczną.

Choroba jest przekazywana dziedzicznie, stąd uważna selekcja hodowlana i uczciwa informacja o chorobie wśród hodowców ma ogromne znaczenie.

O epilepsji

Epilepsja charakteryzuje się występowaniem drgawek.

Epilepsja może być idiopatyczna, pierwotna ( bez uchwytnej przyczyny) oraz objawowa, w której dostępnymi metodami diagnostycznymi można ustalić przyczynę napadów.

Objawowa, wtórna epilepsja jest spowodowana chorobami wewnątrzczaszkowymi lub zewnątrz-czaszkowymi.

Wewnątrzczaszkowe przyczyny to na przykład: wady wrodzone, stany zapalne, nowotwory, zaburzenia pourazowe, zaburzenia naczyniowe.

Zewnątrzczaszkowe choroby powodujące napady epileptyczne to między innymi: choroby narządów wewnętrznych, zatrucia, reakcje poszczepienne.

Bardzo ważne by określić przyczynę epilepsji( pierwotna czy wtórna ) ponieważ w przypadku wtórnej, objawowej epilepsji możemy leczyć nie tylko objawowo  same napady drgawkowe ale i przyczynowo-eliminując źródło powstawania drgawek.

O epilepsji u wilczarzy

Idiopatyczna epilepsja jest najczęstszą postacią spotykaną u wilczarzy.

W przypadku epilepsji idiopatycznej nie możemy dostępnymi badaniami dodatkowymi ustalić przyczyny napadów

Mechanizm powstawania napadów nie jest poznany, występuje dziedzicznie przekazywany defekt układu nerwowego.

Pierwszy napad epileptyczny występuje zazwyczaj przed 3 rokiem życia ,częściej chorują psy niż suki. Długość życia wilczarza z epilepsją idiopatyczną jest o 2 lata krótsza w porównaniu z długością życia dla rasy.

Na obecnym etapie badań nad epilepsją u wilczarzy sugeruje się autosomalny model dziedziczenia choroby z niekompletną penetracją z predylekcją do samców.

( na podstawie doniesień Margret L.Casal).

Rozpoznanie epilepsji idiopatycznej możemy postawić, gdy:

- występują napady uogólnione

- pierwszy napad pojawia się pomiędzy 1-5 rokiem życia

- brak odchyleń w badaniach dodatkowych i w badaniu przedmiotowym i   neurologicznym ( brak objawów ogniskowego uszkodzenia OUN)

Sugerowane badania dodatkowe

- Pierwszego rzutu

Badanie biochemiczne krwi ( także poziom amoniaku)

Analiza moczu

Analiza kału

testy w kierunku Boreliozy I Ehrlichiozy

EKG

- Drugiego rzutu

TSH – ( badanie funkcji tarczycy) jesli EKG nie jest prawidłowe ECHO serca ( kardiomiopatia) RTG płuc Poziom kwasów żółciowych ( PSS)

- Trzeciego rzutu

CT ( tomografia) MRI Mielogram

Rodzaje napadów

Występują napady uogólnione lub ogniskowe.

W przypadku idiopatycznej epilepsji u wilczarzy częściej obserwujemy napady ogólne.

Najważniejsze kwestie

W przypadku wystąpienia napadów drgawkowych u wilczarza konieczna jest konsultacja weterynaryjna i pełna diagnostyka

Leczenie

Leczenie epilepsji idiopatycznej zazwyczaj rozpoczynamy po drugim napadzie.

Właściciel psa musi zrozumieć cele i możliwości leczenia i znać możliwe objawy uboczne.

Objawy uboczne zależne są od indywidualnej reakcji organizmu psa, od rodzaju podawanych leków i ich skojarzeń.

U wilczarzy często występują takie objawy uboczne jak: wzmożona senność i sedacja, sztywnienie tylnych kończyn, ataksja( niezborność ruchowa), wzmożony apetyt i pragnienie. Długotrwałe leczenie może powodować uszkodzenie wątroby, nerek, zaburzenia odporności, uszkodzenie szpiku.

Nie zawsze możliwe jest leczenie eliminujące napady w ogóle. Najczęściej udaje się tylko zmniejszyć ich częstość lub nasilenie.

Obecnie uważa się za lek pierwszego wyboru Phenobarbital ( Luminal).

W razie złej kontroli napadów przy leczeniu Luminalem , podaje się jako drugi lek Bromek Potasu.

Podczas podawania Luminalu należy kontrolować stężenie leku we krwi - w drugim tygodniu leczenia i w ciągu dwóch tygodni od zmiany dawki. Możemy w ten sposób ocenić czy lek osiąga stężenie terapeutyczne (20 to 45 micrograms/ml), oraz czy nie występuje stężenie za wysokie- toksyczne. W trakcie leczenia Luminalem należy kontrolować stan wątroby ( hepatotoksyczność) - badając raz na pół roku profil wątrobowy.

W razie słabej kontroli napadów przy podawaniu Luminalu, dodanie Bromku Potasu poprawia kontrolę napadów u 80% psów, a u 20% udaje się wyeliminować napady zupełnie (dotyczy to ogólnej populacji psów a nie rasy wilczarz).

Bromek potasu ma okres półtrwania do 21 dni, dlatego stężenie we krwi bada się po 1 i po 4 miesiącach od rozpoczęcia terapii.

Jeśli kontrola napadów poprawia się, można stopniowo zmniejszać dawkę Luminalu do najniższej dawki, dającej dobre rezultaty.

Jeśli powyższe schematy leczenia nie są skuteczne- trzeba próbować innych zestawień leków przeciwdrgawkowych dobieranych indywidualnie. Ponieważ metabolizm leków przeciwdrgawkowych wykorzystywanych w medycynie ludzkiej jest u psów inny- szybszy, trzeba podawać je co najmniej trzy razy na dobę.

Prognozy u wilczarzy

Inaczej niż w wielu innych rasach, epilepsja u wilczarzy jest chorobą prowadzącą w niedługim czasie do zgonu. Mimo próbowania różnych metod leczenia, udaje się czasem zapewnić wilczarzowi z epilepsją dwa lata życia.

Wnioski

Skuteczność leczenia epilepsji idiopatycznej zależy od indywidualnej reakcji na leki u psa, nasilenia objawów ubocznych, prawidłowej podaży leków w regularnych odstępach czasowych, ciągłego dostosowywania dawek leków w zależności od kontroli napadów i objawów ubocznych .

Wilczarze słabo reagują na leczenie przeciwepileptyczne, i występują częste i znaczne objawy uboczne przy niskiej skuteczności leczenia. Postępy leczenia epilepsji idiopatycznej u wilczarzy   są niezadowalające.

Hodowla

Pam Paloma ( Erinwood Wolfhounds) w artykule1 oraz w artykule2 na temat epilepsji u wilczarzy podkreśla wagę przemyślanej selekcji hodowlanej i używania w hodowli tylko zdrowych psów, chore wilczarze powinny być usunięte z programu hodowlanego, znani przodkowie wilczarzy z epilepsją ( sami będąc zdrowi) powinni być usunięci z programu hodowlanego, rodzeństwo i potomstwo chorych wilczarzy powinno być ostrożnie używane w hodowli -jeśli ktoś czuje się na siłach podjąć ryzyko i zatrzymać dla siebie jednego szczeniaka a resztę sprzedać na warunkach niehodowlanych.

Poważnym błędem i zagrożeniem jest wprowadzanie zdrowego nosiciela poprzez out-crossing do innych linii – co poszerza znacznie zasięg przekazywania choroby.

Niestety epilepsja u wilczarzy wciąż jest dla wielu tematem tabu.

Brak uczciwej informacji o chorych psach i krótkowzroczna polityka hodowlana powodują, że kolejne wilczarze i ich właściciele muszą walczyć z tą straszliwą u wilczarzy chorobą.

Pamięci Aristo.(Tribut to the memory of Aristo.)

Przydatny linki

CANINE EPILEPSY

IW Foundation